Αναστασιάδης: Πρόεδρος  Λύσης ή επικίνδυνος τακτικιστής;

Η Αριστερά να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή

Είναι πια φανερό ότι το όραμα του Αναστασιάδη από την πρώτη περίοδο της εκλογής του στην προεδρία  το 2013,  ήταν η εκλογή του και για δεύτερη θητεία.

Αμέσως με την εκλογή του έγινε δέκτης  καλέσματος  από τον Ερτογάν για να βρεθούν και να λύσουν το Κυπριακό πράγμα, που αγνόησε. Για μήνες δεν έκανε καμιά προσπάθεια για επανέναρξη των συνομιλιών και βολευόταν με τη δυστοκία που συντηρείτο με την ύπαρξη του Έρογλου στην ηγεσία των Τ/κυπρίων. Τον δε Σεπτέμβρη του 2013 σε συνέντευξή του στην «Αλήθεια»  σε σχέση με το Κυπριακό, δήλωνε ότι θα ήταν ευτυχής αν τουλάχιστον προς το τέλος της θητείας του έβλεπε να υπάρχει κάποια κινητικότητα.

Όταν  ξεκίνησαν οι συνομιλίες με τον Έρογλου, με την πρώτη αφορμή (έλευση Barbaros) τις εγκατέλειψε, έχοντας τότε στο πλευρό του σύσσωμη την πολιτική ηγεσία,  η οποία λειτούργησε μέσα στα πλαίσια της λογικής της εθνικής ενότητας.

Το μεγάλο δυστύχημα για τον Αναστασιάδη είναι το ότι το ’15,  βρέθηκε μπροστά του στην προεδρία των Τουρκοκυπρίων ο Μουσταφά Ακκιντζί, ένας άνθρωπος που συσπείρωσε το 60% της κοινότητας του στις προεδρικές εκλογές,  με σαφή εντολή να προχωρήσει για τη λύση και επανένωση του νησιού.

Η δυναμική από την εκλογή Ακκιντζί δεν επέτρεπε στον Αναστασιάδη να αρνηθεί την επανέναρξη των συνομιλιών, αλλά ακόμα παραπάνω, τον ανάγκαζε να ευθυγραμμιστεί και με την προοπτική της λύσης που δημιουργούσε εκείνη η δυναμική.  Αντί αυτού,  η μέθοδος που υιοθέτησε  για να υποσκάψει το κλίμα που δημιουργήθηκε, ήταν αυτή των προκατόχων του, ροκανίζοντας το χρόνο με διάφορες αιτιάσεις και αρνούμενος όπως και οι προκάτοχοι του τα οποιαδήποτε χρονοδιαγράμματα για κατάληξη των συνομιλιών.

Όταν μάλιστα στην  πρώτη συνάντηση του Μον Πελεράν,  τα πράγματα πίεζαν ασφυκτικά για κάποια κατάληξη ακόμα και στα ευαίσθητα σημεία των εγγυήσεων και των στρατευμάτων, ο Αναστασιάδης δείλιασε και με γελοίες δικαιολογίες εγκατέλειψε πανικόβλητος  τις συνομιλίες.
Το αποκορύφωμα ήρθε με το νόμο της Βουλής για το Ενωτικό δημοψήφισμα όπου βγήκαν στην επιφάνεια οι φαιδροί τακτικισμοί του Αναστασιάδη. Τότε πια ήταν φανερό και σε όσους τον είχαν πιστέψει προηγούμενα, ότι σε πρώτο πλάνο βάζει τη δεύτερη πενταετία παρά τη λύση του Κυπριακού. Τακτικισμοί που δημιούργησαν σοβαρούς κλυδωνισμούς ανάμεσα και  σε κορυφαία στελέχη της ίδιας της παράταξης του.

Ο Αναστασιάδης, το τελευταίο τουλάχιστον δίμηνο κάνει ξεκάθαρο ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι οι ερχόμενες προεδρικές,  με όλους τους σχεδιασμούς του να συγκλίνουν προς τα εκεί. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι που προσπαθεί να κτίσει και το άλλοθί του σε πιθανό αδιέξοδο-κατάρρευση των συνομιλιών,  και απέναντι στα μάτια του Κυπριακού λαού και απέναντι στα μάτια των ξένων, επιρρίπτοντας τις ευθύνες για το ναυάγιο στην άλλη πλευρά. Δεν διστάζει να κτίσει ακόμα και φαντάσματα (βλ. το θέμα με τις τέσσερις ελευθερίες για τους Τούρκους υπηκόους που θα διαμένουν στην Κύπρο) και να τα πολεμά για χάρη και μόνο των εντυπώσεων μέσα στην κοινή γνώμη των Ε/κυπρίων.

Οι τελευταίες  επιστολές του Κοτζιά και της κυβέρνησης προς τον Γ.Γ του Ο.Η.Ε. με τις οποίες καταγγέλλονται ο Άιντε ως  δήθεν λομπίστας της Τουρκίας, και η προκλητικότητα της Τουρκίας στην  ΑΟΖ της Κύπρου, προκαλούν θυμηδία και εντός και εκτός Κύπρου.

Ο Αναστασιάδης για χάρη της δεύτερης πενταετίας φαίνεται να είναι αποφασισμένος να πετάξει στα σκουπίδια την πιο σοβαρή ίσως προσπάθεια για λύση μετά το 2004  (και ίσως την τελευταία που θα αναφέρεται σε ομοσπονδιακή μορφή και περιεχόμενο),  σε μια συγκυρία όπου μια σειρά παράγοντες (στο εσωτερικό και στο εξωτερικό) συνηγορούν υπέρ της λύσης. Μια λύση που, αν έρθει, θα μπορούσε δυνητικά να μεταμορφώσει το νησί και να  το  βάλει σε μια τροχιά εκπληκτικής ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα.

Την ίδια ώρα οι τακτικισμοί του Αναστασιάδη μετατρέπονται σε ακροβατισμούς, καθώς  θέλει να αγνοεί τις προειδοποιήσεις που του στέλνονται από «εχθρούς» και φίλους  για τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης με άλυτο το Κυπριακό.  Όταν ο ίδιος ο Ακκιντζί (παρόμοια και ο Άιντε) λέει ότι χωρίς Λύση οι οποιεσδήποτε εξορύξεις υδρογοναθράκων τον Ιούλιο θα προκαλέσουν νέες εντάσεις στην περιοχή, αυτό θα έπρεπε μάλλον να εκληφθεί ως μια αντικειμενική εκτίμηση σε σχέση με τη συμπεριφορά της Τουρκίας, παρά ως μια απειλή ή πρόκληση, όπως εκλαμβάνεται από την κυβέρνηση και τον Αναστασιάδη,  οι οποίοι εγκλωβισμένοι στους τακτικισμούς τους αδυνατούν να εκτιμήσουν απλές πραγματικότητες.

Ο Αναστασιάδης εγκλωβισμένος στη μονομανία της προεδρικής καρέκλας μπορεί να γίνει και επικίνδυνος και να μπλέξει τον τόπο σε περιπέτειες, αν δεν βρεθούν άνθρωποι νούσιμοι που να του υποδείξουν και υπενθυμίσουν το μέγεθός  μας και το ότι δεν είμαστε οι μόνοι ιδιοκτήτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά κατά συνθήκην διαχειριστές της. Η περίπτωση, όχι τυχαία, θυμίζει την περίπτωση της έλευσης των S300, όταν ο Κληρίδης διεκδικούσε τη δεύτερη θητεία του.

Την αμέσως επόμενη περίοδο φαίνεται ότι οι κύκλοι του ΟΗΕ θα κάνουν την τελευταία τους σοβαρή προσπάθεια για κάποια κατάληξη των συνομιλιών. Ο Αναστασιάδης φαίνεται ότι δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει αλώβητος από αυτή την προσπάθεια χωρίς να φορτωθεί σημαντικές ευθύνες από πιθανή κατάρρευσή τους. Ακόμα πιο δύσκολα θα μπορέσει να διαχειριστεί πιθανές εξελίξεις που θα αναπτυχθούν στις θάλασσες της περιοχής, με πιθανή μια ραγδαία αποδόμησή του στα μάτια των μαζών.

Σε αυτή την αποδόμηση σοβαρό ρόλο έχει να διαδραματίσει η Αριστερά. Το ΑΚΕΛ, μετά από το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα  του 2004 και τους τακτικισμούς του Χριστόφια κατά τη διάρκεια της πενταετίας του, τα τελευταία χρόνια (μετά την άνοδο Ακκιντζί στην προεδρία) εντυπωσιάζει  με τη σοβαρότητα  και τη σταθερότητα με την οποία στηρίζει τις προσπάθειες για λύση του Κυπριακού. Για πρώτη φορά βλέπουμε το ΑΚΕΛ να μην παρασύρεται από τους τακτικισμούς του Αναστασιάδη και της κυβέρνησής του και να μην μπαίνει σε λογικές εθνικής ενότητας που ο πρόεδρος προσπαθεί να κτίσει μαζί με τους υπόλοιπους απορριπτικούς του ενδιάμεσου χώρου (βλ. barbaros, ενωτικό δημοψήφισμα κ.λ.π.).

Η σθεναρή στάση και προσήλωση του ΑΚΕΛ στις προσπάθειες για λύση είναι σήμερα ένας σημαντικός παράγοντας, που και κρατεί τις συνομιλίες ζωντανές και αποτρέπει ταυτόχρονα  μια εύκολη έξοδο του Αναστασιάδη. Ταυτόχρονα, μια τέτοια στάση από πλευράς του κόμματος της Αριστεράς, με παράλληλη κινητοποίηση των μαζών στην κατεύθυνση της λύσης, και με έμφαση στη δικοινοτικότητα, κρατεί ζωντανή την ελπίδα για λύση και επανένωση.  θα μπορούσε δε και να αποτελέσει αποτρεπτικό παράγοντα σε πιθανές μελλοντικές περιπέτειες με τις οποίες φλερτάρει σήμερα ο Αναστασιάδης, και να  συμβάλει στην ραγδαία αποδόμηση του στα μάτια των μαζών.

Μέσα στις σημερινές συνθήκες οι τακτικισμοί του Αναστασιάδη θα μπορούσαν να μετατραπούν σε μπούμερανγκ για τον ίδιο, και  η μη λύση του προβλήματος, λόγω δικής του υπαιτιότητας,  να μετατραπεί σε Βατερλό για τον ίδιο.

Μάζος
10 Μάη 2017